"Ελπίδα μέχρι τέλους", είναι ένα πρόγραμμα της Ευαγγελικής Εκκλησίας και του Γερμανικού Ερυθρού Σταυρού που δίνει ψυχολογική στήριξη στους συγγενείς των θυματων και απαλύνει τον πόνο της απώλειας.
Πέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το καταστροφικό τσουνάμι που σκόρπισε το θάνατο σε εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους της Ταϊλάνδης, της Ινδονησίας, των Ινδιών, αλλά και σε τουρίστες που επέλεξαν τα θέρετρα των χωρών αυτών για να περάσουν τις γιορτές των Χριστουγέννων. Σήμερα, η χώρα έχει επιστρέψει στην ομαλότητα. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους επιζώντες και αυτούς που έχασαν δικούς τους ανθρώπους. Πολλοί από αυτούς αναζήτησαν ψυχολογική στήριξη από το πρόγραμμα «Ελπίδα μέχρι τέλους».
«Τον έψαχνα παντού»
Ο ψυχολόγος Γιόαχιμ Μίλερ Λάνγκε με συγγενείς θυμάτωνΗ ιστορία του ΄Ανταμ θα μπορούσε να ήταν η ιστορία καθενός από μας. Ο ΄Ανταμ ήθελε να κάνει μακρινές και εξωτικές διακοπές. Και για να πραγματοποιήσει το όνειρο έκανε οικονομίες για χρόνια. Τα Χριστούγεννα του 2004 έκλεισε για Ταϊλάνδη. Περνούσε καταπληκτικά και στην τηλεφωνική επικοινωνία με τη μητέρα του ο ΄Ανταμ, περιέγραφε τις ομορφιές της χώρας. 3 μέρες αργότερα ο 25χρονος φοιτητής μαζί με τη φίλη του πνίγηκαν από το τεράστιο τσουνάμι. Τα ρούχα του βρέθηκαν 9 μήνες αργότερα, η σωρός του όμως ποτέ. Για τη μητέρα του, την Χαλίνα Σεγιόκ, μια μεγάλη δοκιμασία. «Τον έψαχνα παντού, στους δρόμους, στα σπίτια, στα εμπορικά κέντρα. Έβλεπα το πρόσωπό του παντού», περιγράφει σήμερα τις ώρες αγωνίας που πέρασε τότε.
Επί 4 χρόνια η Χαλίνα, που ζει στη Γερμανία από το 1990, περίμενε τον Ανταμ να εμφανιστεί και να της χτυπήσει την πόρτα. Και επειδή αυτή η αναμονή τη σκότωνε, πήγε η ίδια με την οικογένειά της στην Ταϊλάνδη, πέρυσι τα Χριστούγεννα. Πήγε στην ίδια ακριβώς πόλη που έχασε τη ζωή του ο γιός της. «Πληροφορηθήκαμε ότι το δωμάτιο του ξενοδοχείου είχε μείνει ακριβώς όπως ήταν», μας είπε. «Σταθήκαμε, λοιπόν, έξω από την πόρτα του δωματίου κι εγώ ήθελα να χαϊδέψω την πόρτα, ήθελα να μπω μέσα και να καθίσω, αλλά δεν μπορούσαμε γιατί στο δωμάτιο έμεναν άλλοι» .
Επιστροφή στον τόπο της τραγωδίας
Επιμνημόσυνη τελετή στην παραλία Ένα τολμηρό ταξίδι για την Χαλίνα, που δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς τη υποστήριξη του προγράμματος «Ελπίδα μέχρι τέλους». Η πρωτοβουλία ανήκει στην Ευαγγελική Εκκλησία και το Γερμανικό Ερυθρό Σταυρό και ξεκίνησε, όταν από τις διαστάσεις της καταστροφής έγινε σαφές ότι η ψυχολογική υποστήριξη των συγγενών στα διάφορα αεροδρόμια δεν ήταν επαρκής. Από τότε 70 ψυχολόγοι φροντίζουν τους συγγενείς των 552 Γερμανών θυμάτων, τούς επισκέπτονται στα σπίτια τους, οργανώνουν συναντήσεις μεταξύ τους και επιμνημόσυνες τελετές ακόμη και στην Ταϊλάνδη. Εκεί οι ψυχολόγοι έχουν συνοδεύσει πολλές ομάδες συγγενών για να αφήσουν στην παραλία στεφάνια από λουλούδια.
«Αυτά τα στεφάνια», μας λέει ο θεολόγος και επικεφαλής του προγράμματος Γιοαχιμ Μίλερ-Λάνγκε, «παρασύρονται από το ήρεμο νερό και απομακρύνονται μέσα στη θάλασσα. Πρόκειται για μια συμβολική πράξη, που δείχνει ότι η θάλασσα μπορεί να είναι ήρεμη και ειρηνική και ότι οι συγγενείς παρά τον πόνο τους είναι σε θέση να ξαναδούν το νερό που τους προκάλεσε τέτοια καταστροφή».
Απελευθέρωση από τη βασανιστική ιδέα του θανάτου
Η Χαλίνα Σεγιόκ φέρνει την πλακέτα με το όνομα του γιου της στο μνημείο της ΤαϊλάνδηςΟ Γιοαχιμ Μίλερ-Λάνγκε έχει συμπαρασταθεί σε πολλούς ανθρώπους που έχασαν συγγενείς τους σε τραγικά δυστυχήματα, Όμως η καταστροφή και ο πόνος που προκάλεσε το τσουνάμι ήταν μοναδικών διαστάσεων. Όχι μόνο επειδή πολλοί συγγενείς έπρεπε να περάσουν την επώδυνη διαδικασία της αναμονής για να μάθουν την τραγική αλήθεια, αλλά και για άλλους λόγους. «Ήταν κυρίως η φυσική δύναμη του παλιρροϊκού κύματος που έκανε τους ανθρώπους να πονέσουν τόσο πολύ», λέει ο Γιοαχιμ Μύλερ Λάνγκε. «Και το συναίσθημα ότι άφησαν τους ανθρώπους τους αβοήθητους στην δύναμη της φύσης, ενώ αυτοί βρίσκονται στη ζωή, τη στιγμή που το παιδί τους, η γυναίκα τους, ο πατέρας τους πέθαναν. Αυτό το βίωμα είναι εξαιρετικά οδυνηρό».
Πίσω στη Χαλίνα Σεγιόκ. Είναι ευγνώμων που δεν έζησε άμεσα το θάνατο του γιού της, αν και στην φαντασία της «έπαιξε» τη σκηνή πολλές φορές. ΟΙ ψυχολόγοι του προγράμματος «Ελπίδα μέχρι τέλους» την στήριξαν και μόνο κατά την επιμνημόσυνη τελετή στον τόπο της τραγωδίας, στην Ταϊλάνδη, μπόρεσε να απαλλαχτεί από τη βασανιστική ιδέα και να βρει την ειρήνη που τόσο καιρό αναζητούσε.
